www.avopolis.gr Κείμενο: Βαγγέλης Πούλιος
Αποχαιρετώντας μας δε, ο Βρέτος προέβλεψε πως «αν σας άρεσε αυτό που κάναμε εμείς, οι World Dog θα σας ενθουσιάσουν». Πρόβλεψη που έμελλε να αποδειχθεί αληθινή.
Μεσολάβησε βέβαια το απαραίτητο διάλειμμα. Κι όταν μισή ώρα μετά ξαναμαζευόμασταν σιγά-σιγά, ο Τηλέμαχος Μούσας ήδη βρισκόταν καθισμένος στα δεξιά της σκηνής, ρίχνοντας χαμηλότονα drone με την ηλεκτρική του κιθάρα· απέναντί του, επίσης καθισμένος, ο Λάμπρος Φιλίππου έριχνε λυπημένες αυτοσχέδιες άριες. Το έξυπνο logo (δύο πεπλατυσμένα όμικρον, το ένα μέσα στο άλλο, με τα γράμματα d και g εκατέρωθεν, σ’ ένα παιχνίδι με τις λέξεις dog και god) ήταν το μόνο που διατάραζε τη μονοτονία του μαύρου στη ράχη της σκηνής.
Οι θεατές βολευτήκαμε στις θέσεις μας, με τους World Dog να έχουν βάλει… γκολ από τα αποδυτήρια, καταφέρνοντας πριν καλά-καλά αρχίσουν, να έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις. Σύντομα πήρανε και οι άλλοι δύο τις θέσεις τους: ο Χρυσόστομος Μπουκάλης –ξυπόλητος και γυμνός από τη μέση και πάνω– στήθηκε με το κοντραμπάσο του στο κέντρο της σκηνής, έχοντας πλάτη στο κοινό· ακριβώς απέναντί του, ο Πάνος Τζινιόλης (ντυμένος ξιφομάχος, αν και χωρίς τη χαρακτηριστική κασκέτα) κάθισε στα τύμπανα. Είχε κι αυτή η σκηνοθεσία των πραγμάτων το δικό της ενδιαφέρον.
Στη διάρκεια του σετ των World Dog η μουσική δεν σταμάτησε ποτέ, παίζοντας βεβαίως σε ένα μεγάλο εύρος εντάσεων –από αρκετά δυνατές, έως ανεπαίσθητες. Εξίσου ευρεία ήταν και η γκάμα από την οποία αντλούσε αναφορές, με χαρακτηριστικό το σημείο όπου από το “Let Me Weep” του Henry Purcell, ο Φιλίππου μας μετέφερε με μία μόνο φράση στο ηπειρώτικο “Τι Κακό”. Γενικότερα, σημαντική αναφορά μαζί με τα ηπειρώτικα ήταν και το progressive ή, τέλος πάντων, το ανοιχτόμυαλο ροκ, εκείνο που ψάχνει συνδέσεις με την τζαζ, την ambient και τις κατά τόπους παραδόσεις.
Όλα τούτα εντάχθηκαν μέσα σε μια συγκεκριμένη αισθητική· δεν ήταν αυτοσκοπός δηλαδή η αναφορά στα ηπειρώτικα, μα επιλογή που δεν μπορεί να αναγνωσθεί εκτός του πλαισίου της συγκεκριμένης επιτέλεσης. Οι World Dog απομακρύνονταν έτσι από τη λογική της διασκευής, εντάσσοντας με πιο δημιουργικό τρόπο τα παραδοσιακά στην όλη συλλογιστική τους. Αυτό ήταν, αν θέλετε, το στοιχείο που τους διαφοροποιεί από ανάλογες πρόσφατες προσπάθειες «επικαιροποίησης» της ίδιας παράδοσης.
Οι World Dog παρουσίασαν λοιπόν μια δυνατή μουσική performance στο φετινό Πανόραμα, αρκετά σκοτεινή, με ένα υπόγειο γκρουβ, με αρκετές κορυφώσεις, αλλά και με ουσιαστικές καταβυθίσεις. Όλοι τους ήταν εξαιρετικοί, από τον πολυμήχανο Μούσα και τον θεατρικό Φιλίππου, έως τη rhythm section των Μπουκάλη/Τζινιόλη, η οποία διεπόταν από μια καλά υπολογισμένη οικονομία.

www.musicpaper.gr – Θάνο Μαντζάνας:
“Είμαι σίγουρος ότι η έκπληξη σε σχέση με το επόμενο σχήμα ανέμενε κάποιους ήδη όταν, μπαίνοντας ξανά στην αίθουσα μετά το διάλειμμα, βρήκαν τα φώτα σβησμένα και δύο από τα μέλη του γκρουπ να είναι ήδη στη σκηνή και να παίζουν! Προφανώς όχι μόνο δεν θα είχαν παρακολουθήσει ξανά εμφάνιση τους αλλά και ούτε καν θα είχαν ιδέα τι εστί World Dog… Οι World Dog για πολλούς λόγους δεν μοιάζουν με κανένα άλλο ελληνικό σχήμα και ο πρώτος είναι ότι αποτελούνται από δύο απόλυτα διακριτούς «πόλους» που όμως συνδυάζονται ιδανικά. Ο πρώτος πόλος είναι η μουσική, έργο του Τηλέμαχου Μούσα, ενός από τους όχι απλά καλύτερους αλλά και πλέον ευρηματικούς jazz μουσικούς στην χώρα μας. Με τα στοιχειωδέστερα των μέσων, την ηλεκτρική κιθάρα (αλλά και την δωδεκάχορδη ακουστική, ένα αναλογικό synthesizer μα και ένα…Theremin!) που είναι το βασικό όργανο του, το κοντραμπάσο του Χρυσόστομου Μπουκάλη και τα ντραμς του Πάνου Τζινιόλη – αληθινοί σολίστ αμφότεροι, με το παίξιμο ειδικά του δεύτερου να είναι σχεδόν απίστευτο κάποιες στιγμές! – ο Μούσας φτιάχνει μια μουσική τρομερής ποικιλίας και έμπνευσης. Στη συγκεκριμένη περίσταση – γιατί οι World Dog έχουν περισσότερα από ένα πρόσωπα – η μουσική αυτή «πηγαινοερχόταν» μεταξύ jazz και blues με «ενδιάμεσους σταθμούς» σε πλείστα άλλα ιδιώματα. Ο δεύτερος «πόλος» δεν είναι αλλά…λέγεται Λάμπρος Φιλίππου. Για να το θέσω απλά, πολλοί τραγουδιστές έχουν ασχοληθεί με την υποκριτική και ακόμα περισσότεροι ηθοποιοί έχουν επιδοθεί στο τραγούδι, αρκετοί από αυτούς με αξιοπρεπέστατα ως και πολύ καλά αποτελέσματα. Ήδη όμως ως ηγετική φυσιογνωμία των (ανενεργών επ’ αόριστον, αν αντιλαμβάνομαι καλά) τόσο απρόβλεπτων Yanneis, o Φιλίππου είχε δείξει ότι ήταν ένας ηθοποιός ζυμωμένος με τις πιο πειραματικές ή και ακραίες ακόμα εκδοχές του θεάτρου, ο οποίος επιπλέον διαθέτει μια φωνή κόντρα τενόρου, συνδυασμός όχι ακριβώς συνηθισμένος. Και μετά από ένα περίπου χρόνο παραμονής στην Αμερική (όπου εξακολουθεί να κατοικεί) που έχει εξελίξει και αναπτύξει τα εκφραστικά του μέσα φτάνοντας τα σε ένα υπερβατικό σχεδόν πλέον επίπεδο είναι μάλλον ο μοναδικός Έλληνας που μπορεί όχι να διεκδικήσει αλλά να απαιτήσει τον τίτλο του αληθινού performer! Αυτό το αντιλαμβάνεσαι ήδη από την ενδυμασία του (μια παραλλαγή κατά κάποιο τρόπο του…ράσου αλλά και τον σχεδόν τελετουργικό τρόπο που…έβγαλε τα παπούτσια του!) μα και την σκηνοθεσία που ολοφάνερα εφαρμόζει ακόμα και σε μια μικρή σκηνή και σε ένα κατά βάση μουσικό σχήμα. Εκτός από τον ίδιο, είναι χαρακτηριστικό ότι ο Χρυσόστομος Μπουκάλης έπαιξε ημίγυμνος στο κέντρο της σκηνής και έχοντας σε όλη την διάρκεια της εμφάνισης τους την πλάτη του γυρισμένη στο κοινό. Είναι όμως όταν ο Φιλίππου αρχίζει να τραγουδά που συνειδητοποιείς ότι οι World Dog δεν είναι ακόμα ένα «μουσικό σχήμα», όπως ακριβώς δεν ήταν και οι Yanneis αλλά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Με όχημα κυρίως τα ηπειρώτικα τραγούδια που όμως τα μπολιάζει και με ικανές δόσεις blues, ο Φιλίππου «παίζει» με το ιερό και το ανίερο, το γήινο και το πνευματικό ή και το μεταφυσικό, σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται ανηλεώς, προκαλεί και αυτοπροκαλείται. Πάνω από όλα προκαλεί τα ίδια του τα όρια, του performer αλλά ακόμα και τα ανθρώπινα, προσπαθώντας συνέχεια να τα υπερβαίνει, ενώνει αγγλικούς και ελληνικούς στίχους στο ίδιο κομμάτι σα να ήταν ένα και το αυτό. Υποδύεται ρόλους τραγουδώντας, μερικές φορές αμφοτέρων των φύλων, περνώντας αστραπιαία από τον ένα στον άλλο ενώ δεν διστάζει ακόμα και να αποστασιοποιηθεί από την σκηνική του persona για να την παρατηρήσει, να την σχολιάσει ή και να την ειρωνευτεί. Και όλα αυτά με ένα φρενιτιώδη σχεδόν ρυθμό, δίχως ούτε μια στιγμή εφησυχασμού, σε μια βιωματική performance στην οποία δεν συμμετέχουν μόνον οι φωνητικές του χορδές αλλά και το τελευταίο σωματικό του κύτταρο και μη χάνοντας ούτε στιγμή όχι μόνο τον εξοντωτικό για οποιονδήποτε άλλο αυτοέλεγχό του αλλά και συνολικά της παράστασης. Αυτό που κάνουν οι World Dog δεν απαιτεί μόνο ταλέντο και έμπνευση, όσο πλούσια και αν είναι αυτά αλλά και ένα εξαντλητικά καταστρωμένο πλάνο το οποίο είναι ολοφάνερο ότι ο Φιλίππου και ο Μούσας έχουν, καθένας από την πλευρά του, εκπονήσει συνδυάζοντας τα συνέχεια με μόχθο σε ένα κοινό. Είναι τώρα όλο αυτό jazz; Για να είμαι ειλικρινής μάλλον όχι… Πριν από όλα θα αδικήσεις ονομάζοντας το απλά έτσι κάτι τόσο ενδιαφέρον που εμπεριέχει τέτοιες δυνατότητες περαιτέρω εξέλιξης και έχει μόλις αρχίσει να εκλύει πάνω στη σκηνή τα τεράστια αποθέματα δύναμης και ενέργειας που διαθέτει. Κυριολεκτικά δεν βλέπω την ώρα να ακούσω τον επερχόμενο πρώτο δίσκο τους, λογικά θα είναι ό,τι πιο συναρπαστικό έχει δημιουργηθεί στη χώρα μας εδώ και αρκετά χρόνια. Στο μεταξύ το μόνο που έχω να πω είναι ότι αυτός ο dog (ή god) είναι αληθινά world! Και όχι όπως λέμε world music αλλά όπως λέμε διεθνιστικός, παγκόσμιος…σε περιεχόμενο αλλά ίσως ακόμα και σε δυνατότητα απήχησης.”

Lifo / Φώντας Τρούσσας

αναφορά στους 15 σημαντικούς δίσκους της ελληνικής τζαζ της τελευταίας 15ετιας, απο τον Φώντα Τρουσσα:
Tηλέμαχος Mούσας Farm: «Newborn» (Ankh Jazz, 2011) Το «Newborn» είναι ένα από τα ωραιότερα άλμπουμ ελληνικής τζαζ της τελευταίας πενταετίας. Ο κιθαρίστας Τηλέμαχος Μούσας συνδυάζει παραδοσιακά και σύγχρονα ακούσματα, δημιουργώντας μια μεγάλη «έκπληξη».

World Dog Project… ή αλλιώς World God project
από : ΧΡΥΣΑ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ www.bookpress.gr
Το World Dog Project ήταν γεμάτο εκπλήξεις, παράδοξα, προκλήσεις και έμοιαζε με ηχητικό και οπτικό πειραματισμό που ενεργοποιούσε σε πολλές διαστάσεις το συναίσθημα.
Εντελώς διαφορετική υπήρξε η συνέχεια της βραδιάς με την παρουσίαση του World Dog Project του πολυτάλαντου Τηλέμαχου Μούσα και του περφόρμερ Λάμπρου Φιλίππου. Ζητήθηκε από όλους τους θεατές να εγκαταλείψουν την αίθουσα την ώρα του διαλείμματος προκειμένου να ετοιμαστεί για το επόμενο έργο. Με την επανείσοδό τους επικράτησε σκοτάδι και το κοινό, περνώντας μπροστά από τη σκηνή, μπήκε απευθείας σε μια μυστηριακή ατμόσφαιρα. Στη δεξιά πλευρά της σκηνής ο Τηλέμαχος Μούσας αυτοσχεδίαζε στη δωδεκάχορδη κιθάρα του πάνω σε ένα μπάσο ισοκράτημα του συνθεσάιζερ. Στην αριστερή μεριά της σκηνής δέσποζε η υποβλητική μορφή του κόντρα-τενόρου Λάμπρου Φιλίππου ο οποίος, ντυμένος με μακρύ, μαύρο, στενό παλτό, καθισμένος σε μια καρέκλα και στηρίζοντας το κεφάλι του στα χέρια του, έβγαζε ψηλές κρατημένες νότες με γυρίσματα, άλλοτε σαν αμανές άλλοτε σαν ψαλμός και άλλοτε σαν μετριασμένη κραυγή. Η ένταση της φωνής και οι ψηλές συχνότητες ήταν επικοινωνιακή πράξη προς το Θείο, ενώ η φωτεινή επιγραφή στο φόντο της σκηνής έκανε λογοπαίγνιο με τις λέξεις DOG – GOD. Οι θεατές, παγιδευμένοι στη μυσταγωγία είδαν την πλάτη του ξυπόλυτου και ημίγυμνου κοντραμπασίστα Χρυσόστομου Μπουκάλη, που παρέμεινε στη θέση αυτή καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ενώ τη θέση του έπαιρνε ο ντράμερ Πάνος Τζινιόλης.
Το πρότζεκτ, αναμειγνύοντας μπαρόκ, ροκ, τζαζ και ηπειρώτικα στοιχεία, είχε απόλυτη συνοχή μέσα στην ποικιλομορφία του.
Το World Dog Project ήταν γεμάτο εκπλήξεις, παράδοξα, προκλήσεις και έμοιαζε με ηχητικό και οπτικό πειραματισμό που ενεργοποιούσε σε πολλές διαστάσεις το συναίσθημα. Οι μοναδικές δυνατότητες της φωνής του Λάμπρου Φιλίππου επικράτησαν σε όλο το έργο, σε εναλλαγή με το παραδοσιακό τραγούδι ή την άρια μιας βρετανικής μπαρόκ όπερας. Ξεκίνησε με το έργο Let me weep που αποτελεί μέρος του επερχόμενου δίσκου τους και συνέχισαν με «πειραγμένα» παραδοσιακά τραγούδια, όπως το Αλησμονώ και χαίρομαι.
Οι φωτισμοί αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης και συντέλεσαν καθοριστικά στη δημιουργία ατμόσφαιρας άλλοτε μυστηριακής και άλλοτε διονυσιακής και ιλιγγιώδους. Ξέφρενος ρυθμός από τον Τζινιόλη, τις κιθάρες του Μούσα και την εκφραστική κίνηση του Φιλίππου. Για όσους δεν έχουν ξαναδεί τον περφόρμερ Λάμπρο Φιλίππου εν δράσει μοιάζει να είναι πραγματική αποκάλυψη, όχι μόνο για τις σπάνιες φωνητικές αρετές του αλλά και για το υποκριτικό του ταλέντο. Τόσο εκείνος όσο και ο Τηλέμαχος Μούσας αγαπούν τους πειραματισμούς, αναζητούν νέες πτυχές στην τέχνη τους και πειραματίζονται χωρίς προκαταλήψεις. Το πρότζεκτ, αναμειγνύοντας μπαρόκ, ροκ, τζαζ και ηπειρώτικα στοιχεία, είχε απόλυτη συνοχή μέσα στην ποικιλομορφία του και τελείωσε μυστηριακά όπως ξεκίνησε: με τον πρωταγωνιστή ημίγυμνο στο πάτωμα, οκλαδόν, σε πλήρη εσωστρέφεια, να σβήνει και να αποχωρεί από τη σκηνή πλήρης και εξαγνισμένος.

www.musicpaper.gr – Θάνος Μαντζάνας

Ο Τηλέμαχος Μούσας πάλι είναι… μόνο μουσικός, αλλά από τους εκλεκτότερους και πλέον δημιουργικούς που διαθέτει αυτή τη στιγμή η χώρα μας. Αφού πρώτα συμμετείχε σε αρκετές μπάντες και projects στη γενέθλια πόλη του Θεσσαλονίκη – και ενώ ενδιάμεσα έκανε πολλές συνεργασίες με σημαντικότατους εκπροσώπους της διεθνούς μουσικής πρωτοπορίας – με την έλευση του στην Αθήνα αφοσιώθηκε στην μεγάλη αγάπη του, την jazz, ενώ παράλληλα, εκτός φυσικά από το όργανο του, την ηλεκτρική κιθάρα, άρχισε να ασχολείται και με τα vintage αναλογικά synthesizers, μονοφωνικά και modular μάλιστα! Γιατί η jazz του Τηλέμαχου Μούσσα έχει πάψει προ πολλού να είναι αμιγώς τέτοια, έχει (ξε)φύγει προς πολλές άλλες μουσικές περιοχές, αρκετές από αυτές μάλιστα αχαρτογράφητες. Και αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που ο Λάμπρος Φιλίππου είχε ήδη συμμετάσχει άτυπα σε πολλές συναυλίες του Tilemahos Moussas Trio καθώς μια τέτοια προσέγγιση «ταιριάζει γάντι» με την ιδιωματική καλλιτεχνική του φύση και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του ως performer. Εδώ και λίγο καιρό όμως η άτυπη συνεργασία έχει μετατραπεί σε κανονικότατη με τον Φιλίππου να γίνεται μέλος του σχήματος που, ως κουαρτέτο πλέον και με το όνομα World Dog, αυτό τον καιρό ολοκληρώνει την ηχογράφηση του πρώτου album του «Let Me Weep». Ήταν αυτό ακριβώς το υλικό λοιπόν που παρουσίασαν εκείνο το βράδυ στο θέατρο Πόρτα. Μια περιήγηση με πυξίδα την jazz στις παραδοσιακές μουσικές ενός μεγάλου τμήματος του κόσμου, φυσικά με μια μακρά στάση σε αυτήν της Ηπείρου κυρίως μα και άλλων περιοχών της χώρας μας. Παράδοξα (;) με αφετηρία το μπαρόκ και την προκλασική μουσική και προορισμό το άγνωστο ή μάλλον το άδηλο μουσικό (και ηχητικό) μέλλον. Με γρανίτινο θεμέλιο την ικανή να (δια)χειριστεί τα πάντα rhythm section του κοντραμπάσου του Χρυσόστομου Μπουκάλη και των ντραμς του Παναγιώτη Τζινιόλη ο Μούσσας αποσπούσε όχι μόνο από το synthesizer και το theremin αλλά ακόμα και την κιθάρα του ήχους που θα έλεγες ότι η ίδια η φύση του οργάνου τον απέτρεπε, αν δεν του απέκλειε να το κάνει, δημιουργώντας πρωτόγνωρα ηχητικά κύματα ανάμεσα στη σκηνή και την αίθουσα. Όσο για τον Λάμπρο Φιλίππου είναι ένας από τους ελάχιστους Έλληνες που ενώ δημιουργεί ένα καθαρά προσωπικότατο δικό του σύμπαν στη σκηνή μέσα στο οποίο αναπνέει, κινείται, λειτουργεί, δρα, μιλά και τραγουδά με τους δικούς του και μόνον όρους δεν αφήνει προκλητικά εκτός τον θεατή/ακροατή. Aντίθετα πολύ σύντομα και με όλο και μεγαλύτερη ευκολία τον σαγηνεύει προσελκύοντας τον εντός του και κάνοντας τον να νιώσει και αυτός τμήμα (αλλά ποτέ εξάρτημα!) αυτού του σύμπαντος. Οι εμφανίσεις και η όλη υπόθεση World Dog προβλέπονται όλο και πιο συναρπαστικά και θα πρότεινα σε όσους ενδιαφέρονται για αληθινά ανανεωτικά πράγματα να τους παρακολουθούν πολύ στενά. Ναι, αυτός ο dog τελικά είναι όντως world… Η τόσο αιτιολογημένα συγκρουσιακή προσωπικότητα και η βαθιά διεθνιστική οπτική του Φιλίππου δεν χωρούν στα πιο στενά από ποτέ όρια της Ελλάδας, έχει ανάγκη να έρθει σε επαφή με άλλες χώρες, πολιτισμούς και κουλτούρες, να συνδιαλλαγεί επί ίσοις όροις μαζί τους και να εμβαπτιστεί σε αυτές. Δεν πειράζει όμως, μόνο καλό θα του και τελικά θα μας κάνει… Γιατί όπως λέει ο ίδιος αλλά και η δική μου αίσθηση δεν θα μείνει στην Αμερική για πάντα (λείπει κάποιο διάστημα στο L.A), αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει…

JAZZ & ΤΖΑΖ – Φώντας Τρούσας
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΜΟΥΣΑΣ newborn
Ένας από τους πιο δημιουργικούς μουσικούς, που δραστηριοποιούνται αυτή τη στιγμή γύρω από την jazz στη χώρα (το «γύρω» με τη μεγαλύτερη δυνατή ακτίνα) είναι ο κιθαρίστας Τηλέμαχος Μούσας. Όλα αυτά τα χρόνια για τον Μούσα έχω γράψει ελάχιστα, και αυτό είναι κάτι που πρέπει, οπωσδήποτε, να διορθωθεί. Στο τεύχος 164 του Jazz & Τζαζ (11/2006) σημείωνα με αφορμή, τότε, το πρώτο άλμπουμ του «Κυκνοστάλαγμα» [Ankh Productions]: «Έχοντας κάνει αισθητή την παρουσία του μέσω της δικής του Acoustic Band (τον γνωρίσαμε από τη συλλογή ‘Jazz Socitey’), ο κιθαρίστας Τηλέμαχος Μούσας επεκτείνει την προβληματική του γύρω από το πώς θα πρέπει να καθοδηγείται ένα μεσόγειο fusion, που να έχει και jazz καταβολές, αλλά κυρίως να αγγίζει τη συγκεκριμένη (ακουστική) τοπιογραφία. Κατ’ αναλογία δηλαδή με την nordic jazz, η άποψη του Μούσα στο συγκεκριμένο άλμπουμ θα πρέπει να ισορροπεί ανάμεσα στο παρόν και τη μνήμη, με όρους υψηλής αισθητικής, κυκλώνοντας ένα σύστημα από ‘γλυκιές’ εικόνες, ικανές να αντιπροσωπεύουν στο χρόνο τη δική μας φυσική καλλονή». Με καλές σπουδές στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης, στο Agostini Music School, στο Ωδείο Φ. Νάκας και στο Berklee College of Music, ο Τηλέμαχος Μούσας έχει εμφανιστεί με τους Xaxakes, Μπλε, LoveLab, έχει συνεργαστεί με τους Damo Suzuki, Blaine L. Reininger, Σαβίνα Γιαννάτου, Θάνο Ανεστόπουλο, Michel Hatzigeorgiou, Μra Oma, Μαρία Βουμβάκη, Κώστα Μαγγίνα, Δημήτρη Καμαρωτό, συμπράττοντας επί σκηνής με τους Chico Freeman, Sheila Jordan, Jerome Rothenberg και ανοίγοντας συναυλίες των Anouar Brahem, Nouvelle Vague, Brendan Perry (Dead Can Dance), Ozric Tentacles, Manhattan Vibes κ.ά. Άρα, έχουμε να κάνουμε με έναν πολυπράγμονα μουσικό η αισθητική αντίληψη του οποίου καταγράφεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο στο πιο πρόσφατο CD του, που έχει τίτλο “Newborn” [Ankh Productions, 2011] και το οποίον υπογράφεται από τον ίδιον (φυσικά) και το συγκρότημα Moussas Farm (Τηλέμαχος Μούσας, κιθάρες, φωνητικά, θερεμίνη, Αναστασία Έντεν φωνή, Jef Maarawi φωνή, Σοφία Ευκλείδου τσέλο, Μαρία Μανουσάκη βιολί, Χρήστος Λιάτσος βιμπράφωνο, ντραμς, Νίκος Γιούσεφ μουσικό πριόνι, μπάσο).

Το άλμπουμ ανοίγει με μία version του ηπειρώτικου παραδοσιακού «Αλησμονώ και χαίρομαι», που κατ’ ευθείαν σε «φτιάχνει». Δωδεκάχορδη κιθάρα, το τσέλο της Julia Kent (από τους Antony and the Johnsons) και η φωνή του Λάμπρου Φιλίππου (από τους Yianneis), σ’ ένα κομμάτι μαγικό (από τη φύση του). Η αλλαγή είναι εντυπωσιακή κυριολεκτικώς, αφού το επόμενο track είναι μία bossa! Το “Nunca mais” ξεχωρίζει αμέσως όχι μόνο από την ωραία μελωδική γραμμή και το break τής ηλεκτρικής κιθάρας, αλλά και λόγω της ξεχωριστής ερμηνείας του Jef Maarawi (γνωστός και ως Egg Hell – πρόκειται για έναν ελληνο-συριο-βραζιλιάνο τραγουδοποιό «περίπτωση»). Αλλά και το επόμενο τραγούδι είναι και πάλι… εκπληκτικό. Το “Golden rain” έχει μουσική του Μούσα και στίχους του Henry Purcell (από την άρια της όπεράς του “Dido and Aeneas”). Η ερμηνεία της Αναστασίας Έντεν και το γενικότερο baroque-rock κλίμα είναι ασυναγώνιστο (φοβερό το πριόνι του Νίκου Γιούσεφ). H “Matias” είναι μία ωραία contemporary jazz σύνθεση, με το τρομπόνι του Αντώνη Ανδρέου να πετάει. Ξανά αλλαγή κατεύθυνσης στο “Drop”, που συνδυάζει εντελώς ετερόκλητα ηχοχρώματα. Overtone singing από τον Nathan Pissoort, διαλυμένο τραγούδισμα από τον Blaine L. Reininger, didgeridoo, θερεμίνη και live electronics, προσθέτουν στο συγκεκριμένο άσμα μία αβαντ-γκαρντίστικη διάσταση, την οποίαν αντιπαλεύει το “Spanish air” ένα λυρικό rock κομμάτι, με… επιδέξια φωνητικά από την Έντεν και αντίστοιχα σόλι από τον Μούσα. Τα επόμενα τρία θέματα είναι ορχηστρικά. Στο “Newborn” έχουμε ένα όμορφο melodic-jazz κομμάτι, με το τρομπόνι ν’ ανοίγει και να κλείνει, περνώντας από το «Γιάννη μου το μαντήλι σου», τα vibes να… παραμυθιάζουν και τον Μούσα να παίζει ένα ωραίο Fripp-οειδές σόλο, στο “Strangelet” κυριαρχεί η funky/fusion διάθεση, με το βιολί της Μαρίας Μανουσάκη και την κιθάρα να πρωταγωνιστούν, ενώ στο “Asep blues” έχουμε ένα, έστω και κάπως ιδιόμορφο, blues-rock, παιγμένο από το κλασικό σ’ αυτές τις περιπτώσεις rock τρίο (κιθάρα, μπάσο, ντραμς). Στο “12 steps to heaven” ο Τηλέμαχος Μούσας μελοποιεί στίχους του Θάνου Ανεστόπουλου –ο ίδιος τραγουδά/απαγγέλει κιόλας. Τα δύο τελευταία ορχηστρικά, το “Secret night” και το “Für Elli”, φανερώνουν για μία ακόμη φορά την ικανότητα του Τηλέμαχου Μούσα να εκμεταλλεύεται την ευχέρειά του στη μελωδική διατύπωση και βεβαίως τις ικανότητες των μουσικών που στέκονται δίπλα του.
Απλώς, ένας εξαιρετικός δίσκος!

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “Η ΑΥΓΗ” 29/12/12 best albums of 2012 Μαντζάνας Θάνος.
Με αφετηρία την jazz ο Τηλέμαχος Μούσας έφτασε σε ένα θελκτικότατο πολυπολιτισμικό ethnic ηχητικό αμάλγαμα στο «Newborn».

JAZZ & ΤΖΑΖ -Γιώργος Χαρωνίτης

Moussas Farm

Με ένα νέο άλμπουμ, το Newborn (Ankh), o κιθαρίστας Τηλέμαχος Μούσας ορίζει τη νέα του πολυμορφικήκαι πολυσυλλεκτική κατεύθυνση.Σε αντίθεση με το ‘Κυκνοστάλαγμα¨, την προηγούμενη δισκογραφική του δουλειά με το κουαρτέτο του, που είχε μια ‘παραμυθένια΄και πιο στοχευμένη μουσικά και αισθητικά πορεία, το “Newborn” έχει έναν συλλογικό (ή και κολλεκτιβίστικο)χαρακτήρα ενώ η μουσική απλώνεταισε ποικίλα ηχητικά τοπία.Έτσι πρέπει να διευρύνεται η έννοια “τζαζ” και αυτό ακριβώς κάνει ο Τηλέμαχος Μούσας και το γκρουπ του- που φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο Moussas Farm. Tα εκφραστικά μέσα των μουσικών απλώνονται σε όλους τουςδιατιθέμενουςχώρους- electronica, ροκ, παράδοση, bossa κ.λπ- και το αποτέλεσμα έχει μια συνέχειαπου (καθ)οδηγήται εσωτερικά χωρίς κανένα κομμάτι να “κλωτσάει” με το προηγούμενο ή με το επόμενό του.Αυτή είναι η ομορφιά της μουσικής όταν κινείται έξω και πέρα από ταμπέλες…
Εμείς για το “Newborn” απλώς να σημειώσουμε ότι δικαιώνει απόλυτα τον τίτλο του και ότι εντός του συναντάμε μουσικούς όπως η Julia Kent (τσέλο) από τους Antony &the Johnsons, o Jef Maarawi(τραγούδι), η Αναστασία Έδεν(τραγούδι),ο Θάνος Ανεστόπουλος(τραγούδι), κ.α. που συμβάλλουν καθοριστικά στην τελική ομορφιά…

Εφημερίδα -ΤΑ ΝΕΑ Μαρία Μαρκουλή

Στη φάρμα…
Η τζαζ μπορεί να σε πάει πολύ μακριά και αν οδηγεί κάποιος που του αρέσει η περιπέτεια μπορεί να φτάσεις ακόμη και στην άκρη του ουράνιου τόξου – υποθέτω, ακούγοντας το «Newborn» (Ankh) των Moussas Farm του Tηλέμαχου Μούσα, ο οποίος έχοντας ξεκινήσει από τη Θεσσαλονίκη και με αφετηρία κάθε φορά διαφορετικά σημεία της τζαζ φεύγει για πολλές απρόσμενες διαδρομές. Σε αυτή τη φάρμα όλα ευδοκιμούν. Τζαζίστικη παραζάλη, ο Μπλέιν Ρέινινγκερ όπως πάντα sui generis τροβαδούρος, αρώματα του τόπου και της παράδοσης, το τσέλο της Τζούλια Κεντ των Antony and The Johnsons, ο Θάνος Ανεστόπουλος, το θέρεμιν της Παμέλια Κέρστιν και άλλα πολλά. Είναι δηλαδή σαν να παίζεις το παιχνίδι «μάντεψε πού θα σε πάω μετά», γι’ αυτό να είσαι έτοιμος με κάζουαλ ντύσιμο για Golden Rain αλλά και γι’ Asep Blues. Κι εκείνο το ωραίο γέλιο στο βάθος.
… για να ‘γιάνεις

Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ – Ματζάνας Σ.
Είναι αρκετά χρόνια τώρα που θεωρούμε τον Τηλέμαχο Μούσα μια από τις πλέον ξεχωριστές και προικισμένες αλλά ταυτόχρονα και από τις πιο ενδιαφέρουσες και «περιπετειώδεις» φυσιογνωμίες της σημερινής ελληνικής μουσικής. Ο νεαρός ακόμα κιθαρίστας από την Θεσσαλονίκη έχει ήδη προλάβει να ασχοληθεί με ουκ ολίγα είδη μουσικής -αλλά και επιμέρους στιλ αυτών-, είναι όμως η jazz αυτή που κατέληξε και στην οποία ολοφάνερα αισθάνεται πιο άνετα για να ξεδιπλώσει και να αναπτύξει περαιτέρω το λίαν αυτοσχεδιαστικό και αρκούντως πειραματικό/ερευνητικό τόσο δημιουργικό όσο και εκτελεστικό του ύφος.
Παρά τα θαυμάσια δείγματα γραφής που μας έχει ήδη δώσει στο συγκεκριμένο μουσικό είδος -και πάντοτε διευρύνοντας περισσότερο ή λιγότερο τα όριά του- οφείλουμε να πούμε ότι δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για το «Newborn» που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό. Γιατί στο album αυτό ο Τηλέμαχος Μούσας εκκινεί μεν από την jazz, με προφανή σκοπό όμως να φτάσει κατά πολύ μακρύτερα… Και όχι μόνον αυτό το ηχητικό «ταξίδι» (διαμέσου του rock, του funk, σε μικρότερο βαθμό της latin ρυθμολογίας, της ηλεκτρονικής μουσικής μα και ατονικών φορμών αλλά και αρκετών -ιδιαίτερα ευρηματικά και ευφυώς χρησιμοποιημένων- στοιχείων της παραδοσιακής μας μουσικής) φτάνει σε αίσιον πέρας αλλά και αποδεικνύεται όχι απλά πολύ όμορφο αλλά συχνά και αληθινά συναρπαστικό!
Τα «μεταφορικά μέσα» που χρησιμοποιούν οι συνοδοιπόροι του, οι Tilemachos Moussas Farm (αυτό είναι το όνομα της μουσικής κολεκτίβας περισσότερο παρά τυπικής μπάντας του) περιλαμβάνουν μπάσο και ντραμς μα και βιολί, τσέλο, βιμπράφωνο, μουσικό πριόνι, ακόμα και το θρυλικό σχεδόν Theremin, ένα από τα πρώτα synthesizers που κατασκευάστηκαν σε εποχή που ούτε καν ο όρος ηλεκτρονική μουσική δεν υπήρχε ακόμα! Αξίζει όμως να αναφέρουμε και τους…επιβάτες αυτού του ταξιδιού, μια αρκετά πολυάριθμη δηλαδή ομάδα μουσικών που συμμετέχουν μεγαλώνοντας και άλλο την οργανική παλέτα με την προσθήκη τρομπονιού, ηλεκτρονικών και του χαρακτηριστικού αυστραλιανού πνευστού didgeridoo και από την οποία θα ξεχωρίζαμε μάλλον τον Blaine Reininger των Tuxedomoon και τον (πρώην ηγέτη των Διάφανων Κρίνων) Θάνο Ανεστόπουλο που συνεισφέρουν με τις ερμηνείες τους και την Julia Kent, βιολίστρια των Anthony And The Johnsons.
Όσο και αν μπορεί να φανεί οξύμωρο σε ορισμένους δεν αγαπούν όλοι οι μουσικοί την… ίδια τη μουσική όσο ο Τ.Μ.! Και είναι αυτή ακριβώς η αγάπη του η οποία αρδεύει με τον καλύτερο τρόπο το πηγαίο, πλούσιο και τόσο ανήσυχο ταλέντο του ο λόγος για τον οποίο πιστεύουμε ακράδαντα ότι τα μέχρι στιγμής δείγματα του εν λόγω ταλέντου είναι απλά… ψήγματα, ποσοτικά αλλά και ποιοτικά…

SONIC — Βαγγέλης Πούλιος –

Τηλέμαχος Μούσας Farm
Newborn
Ankh
Jazz
Εάν μπορεί μία μόνο λέξη να
χαρακτηρίσει τούτη τη δεύτερη
δουλειά του Τηλέμαχου Μούσα, αυτή
είναι η πολυσυλλεκτικότητα. Έχοντας
ως κέντρο αναφοράς τη σύγχρονη
τζαζ, ο Μούσας πραγματοποιεί
επιτυχημένα καταδρομικά περάσματα
σε αρκετά -και διαφορετικά μεταξύ
τους- μουσικά χωράφια. Από την
εξαιρετική διασκευή στο
παραδοσιακό Ηπειρώτικο ≪Αλησμονώ
Και Χαίρομαι≫, στην μίξη της bossa
nova με το ηλεκτρισμένο και
δυναμικό ροκ (“Nunca Mais”), το
γκρουβαριστό funk του “Strangelet”,
κι από εκεί στο -αφιερωμένο στον
αδικοχαμένο ντράμερ Κώστα
Κουβίδη- δίλεπτο πέρασμα από τα
μπλουζ (“Asep Blues”), το
στοιχειωτικό “Drop” (στο οποίο
συνδράμει με την φωνή του ο Blaine
L. Reininger) ή στα διακριτικά
ηχοτοπία που στήνονται για τη φωνή
του Θάνου Ανεστόπουλου, στο “12
Steps To Heaven”, ο Μούσας δείχνει
να μπλέκει τούτες τις αποκλίνουσες
αναφορές του με ιδιαίτερη
οξυδέρκεια. Επιπλέον,
εναλλάσσοντας συναισθηματικές
διαθέσεις και χρησιμοποιώντας
έξυπνα μια ευρεία παλέτα οργάνων
και διαφορετικής αρμονικής λογικής
φωνητικά, καταλήγει σ’ έναν
περιπετειώδη μα ταυτόχρονα και
συνεκτικό μουσικό λόγο. Το
“Newborn” μπορεί να μην είναι
αριστουργηματικό· είναι όμως
ιδιαίτερα ευρηματικό και ουσιώδες.
Ένας δίσκος σε διαρκή κίνηση.

ΑTHENS VOICE [Μάκης Μηλάτος]

Tilemachos Moussas Farm – Newborn
Εδώ θα συναντήσεις ολόκληρο μουσικό σύμπαν που περιλαμβάνει από διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών μέχρι jazz κι από progressive μέχρι blues και rock.
Στην φάρμα του Τηλέμαχου Μούσα μπορείς να βρεις κάθε λογής “εξωτική” πραμάτεια και πολλούς (περιπατητές) μουσικούς φιλόσοφους. Ο Νίκος Γιούσεφ με το μουσικό πριόνι, ο γκουρού Blaine Reininger, η Julia Kent (τσελίστρια των Antony and the Johnsons), το θέρεμιν της Pamelia Kurstin, οι ασυνήθιστες φωνές της Αναστασίας Εδεν, του Jef Maarawai και του Θάνου Ανεστόπουλου, μαζί με βιολιά, τρομπόνια και ηλεκτρονικούς ήχους που φυτρώνουν από δω κι από κει.
Μια τόσο μεγάλη φάρμα δεν θα μπορούσε να είναι μονοκαλλιέργεια κι έτσι θα συναντήσεις εδώ ολόκληρο μουσικό σύμπαν που περιλαμβάνει από διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών μέχρι jazz κι από progressive μέχρι blues και rock, με ελληνικό και αγγλικό στίχο αλλά και instrumental. Απ΄όλα έχει ο μπαξές…
Κάθε τραγούδι είναι κομμένο και ραμμένο στο στιλ του εκάστοτε τραγουδιστή και κάθε κομμάτι απορρέει από άλλη μουσική βάση κι αυτή η πανσπερμία δεν είναι εύκολο να βάλει τον ακροατή σε ένα τριπ, που είναι υποχρεωμένος να μπαινοβγαίνει στην 12 διαφορετικούς μικρόκοσμους. Όμως οι συνθέσεις και η ανάπτυξη τους έχουν ενδιαφέρον, οι μουσικοί και οι ερμηνευτές αποδίδουν τα μέγιστα, η αισθητική απόλαυση και η συγκίνηση επικρατεί του “ακαδημαϊσμού” κι έτσι οι καρποί της φάρμας του Τηλέμαχου Μούσα έχουν ζουμί.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “STATUS” Mιχάλης Σκαραμαγκάς

Το φιλόδοξο άλμπουμ του κιθαρίστα Τηλέμαχου Μούσα φιλοξενεί σπουδαίους μουσικούς- Blaine Reininger (tuxedomoon) Julia Kent(Antony &the Johnsons), Θάνος Ανεστόπουλος κ.α.- σε ένα εκρηκτικό τζαζ μείγμα υψηλής ενέργειας που συνδυάζει ροκ, ηπειρώτικα και drum ‘n’ bass!

LIVE REVIEW
Η New Jazz έφτασε στην Αθήνα δια χειρός Τηλέμαχου Μούσα..
Τι: Τηλέμαχος Μούσας – Moussas Farm Live
Πού: Faust
Πότε: Κυριακή 29 Ιανουαρίου
Ρεπορτάζ: Τάσος Μπιμπισίδης
Το Faust στο κέντρο της Αθήνας, έχει γίνει αγαπημένο εναλλακτικό στέκι το τελευταία διάστημα που άνοιξε τις πόρτες του, και φιλοξενεί συχνά-πυκνά πολύ ενδιαφέρουσες και ιδιαίτερες μουσικές και θεατρικές προτάσεις. Κάτι ανάλογο συνέβη και στην περίπτωσή μας! Κυριακή βράδυ λοιπόν, το θερμόμετρο σε σκανδαλώδη χαμηλή θερμοκρασία, και το Faust γεμάτο από γνωστές φυσιογνωμίες, ανθρώπους της μουσικής, του θεάτρου και της progressive αισθητικής, με κοινό σημείο αναφοράς την ξεχωριστή βραδιά που ”μαγείρεψε” για όλους εμάς ο Τηλέμαχος Μούσας και η Moussas Farm.

Κάποιοι όμως μπορεί να αναρωτιέστε ποιος είναι ο Τηλέμαχος..

Ο Τηλέμαχος Μούσας λοιπόν είναι ένας μουσικός με αφετηρία του την Jazz υψηλής ενέργειας που κινείται μουσικά ανάμεσα στο rock, την bossa nova, την ηλεκτρονική μουσική αλλά και σε άλλα ιδιαίτερα στοιχεία που σε παρασύρουν μουσικά από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Πέρα όμως από αυτά γράφει μουσική εδώ και λίγα χρόνια για πολλές θεατρικές παραστάσεις, ενώ έχει κυκλοφορήσει ήδη το πρώτο του προσωπικό album που φέρει το τίτλο «Κυκνοστάλαγμα».

Ωστόσο, αφορμή της Κυριακάτικης συνάντησής μας ήταν ο καινούργιος του δίσκος που ονομάζεται «Newborn» και μόλις κυκλοφόρησε. Πρόκειται για έναν ίσως περίεργο δίσκο με τον χαρακτηρισμό της new jazz να του ταιριάζει απόλυτα! Ο Μούσας έχοντας ως σημείο εκκίνησης τον John Coltrane αυτοσχεδιάζει με την παράδοση, την όπερα, την pop και τη rock μουσική! Σίγουρα πάντως εκπλήσσει ευχάριστα, αφού ο δίσκος είναι πολυποίκιλος και με πολλές σημαντικές συμμετοχές.

Όλοι οι συντελεστές της δουλειάς αυτής πέρασαν από την σκηνή του Faust! Έτσι απολαύσαμε live τον Λάμπρο Φιλίππου από τους YIANNEIS που ερμήνευσε εξαιρετικά το ηπειρώτικο «Αλησμονώ & Χαίρομαι», τον Θάνο Αναστόπουλο από τα Διάφανα Κρίνα, την Αναστασία Έδεν που εντυπωσίασε και έκλεψε την παράσταση με τις φωνητικές τις ικανότητες στα οπερατικά κομμάτια του Μούσα, αλλά και όλους τους υπόλοιπους μουσικούς που συνεργάστηκαν για το «Newborn».

Αγαπημένα στιγμιότυπα.. οι ηλεκτρονικές παραμορφώσεις του Μούσα, τα θεματικά ορχηστρικά με την Μαρία Μανουσάκη στο βιολί να εντυπωσιάζει και οι πολύ δυνατές ερμηνείες όσων χάρισαν τη φωνή τους στις μουσικές αυτές συνθέσεις.

Η Αθηναϊκή μουσική σκηνή λοιπόν υποδέχτηκε την new jazz και απόλαυσε τον Μούσα σε ένα avant-garde πρόγραμμα.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 16/1/2011
Του Γιαννη Bαρβερη

Λόρκα
Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα
σκην.: Στάθης Λιβαθινός
…..Τώρα, το λέω ευθέως: όλα έρεαν, δεμένα σφιχτά. Ο Στάθης Λιβαθινός έδωσε μια μοντέρνα, ισπανική και οικουμενική παράσταση, γεμάτη παλμό, ένταση, σύμβολα, σεξιστικές κραυγές, δραματικές κορυφώσεις, αιφνίδιες μεταπτώσεις, βαθύτατες αναγνωρίσεις των χαρακτήρων, υπαρξιακή διάσταση πάνω σε άσφαλτο μουσικό βηματισμό. Βασίστηκε:στις απόλυτα συνεννοημένες ατμοσφαιρικές μουσικές, φωτισμούς και κίνηση των Τηλέμαχου Μούσα, Αλ. Αναστασίου και Στ. Λίτινα αντιστοίχως.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΤΟ ΒΗΜΑ” Το μάτι του κύκλωπα
Δ. Ν. Μαρωνίτης | Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

Το εκρηκτικό αυτό επικό μείγμα, που προκαλεί συνάμα φρίκη και ιλαρότητα, αποτροπιασμό και συμπάθεια, βρίσκει στη συγκεκριμένη performance εύστοχη σκηνική μετάλλαξη: η ευρηματική σκηνοθεσία της Ελλης Παπακωνσταντίνου, ο αφηγηματικός οίστρος της Αγλαΐας Παππά, η μουσική ευφορία του Τηλέμαχου Μούσα, το εξωτικό μουσικό πριόνι του Νίκου Γιούσεφ, η εκφραστική κιθάρα και το τραγούδι του Αlejandro Chiacon υπηρετούν μια εταιρική παράσταση με κέφι και ήθος. Εμπειρία θεατρική, που προσωπικά την έζησα πριν από δύο μήνες στον κήπο με τους ροδώνες του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών, και τη συστήνω σήμερα εκθύμως.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 17/10/2007
ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ
Πανοράμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου

Πάντως, η αποκαταστημένη κόπια της «καταραμένης» «Queen Kelly», που περιελάμβανε και κάμποσες φωτογραφίες από το φινάλε του Στρόχαϊμ το οποίο δυστυχώς έχει χαθεί, προβλήθηκε στο πλαίσιο του «Πανοράματος» σχεδόν 90 χρόνια από τη δημιουργία της με τους καλύτερους οιωνούς: σε όλη τη διάρκεια της προβολής της ο συνθέτης και πιανίστας Νίκος Πλάτανος και μαζί του ο κιθαρίστας Τηλέμαχος Μούσας αυτοσχεδίαζαν εμπνεόμενοι από το φιλμ που παρακολουθούσαν ταυτόχρονα με το κοινό. Εξαιρετικά ενδιαφέρον το αποτέλεσμα της τολμηρής μίξης του ηλεκτρικού, κυρίως, ήχου της κιθάρας με τα παρωχημένα στερεότυπα του βωβού κινηματογράφου.

CAMERASTYLO ONLINE-ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΝΤΑ ΑΛΜΠΑ – ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ – Σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός, κριτική Νίκης Πρασσά

Ο Τηλέμαχος Μούσας στοίχειωσε με τις νότες του το περιβάλλον, αφουγκράστηκε το ζόφος στην καρδιά των ηρωίδων και πραγματικά ενέτεινε το κλίμα ασφυξίας.

AΘΗΝΟΡΑΜΑ 5/5/2011-Editor’s choice/Γιώργος Χαρωνίτης
Moussas Farm, δηλαδή το νέο collective group του Τηλέμαχου Μούσα –με πρόσφατο το άλμπουμ «Newborn»– δημιουργεί μια πολυμεταβλητή και πολυεπίπεδη μουσική πέρα και πάνω από όρια.

Το Τέταρτο Κουδούνι-Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης December 24, 2011
«Η φόνισσα» Θέατρο «Οδού Κεφαλληνίας»σκην. Στ, Λιβαθινός
Η συμβολή της μουσικής του Τηλέμαχου Μούσα, αποφασιστικότατη χωρίς οι ήχοι να καπελλώνουν το λόγο.

NAYTEMΠΟΡΙΚΗ-Clickatlife Κριτική θεάτρου: «Η Φόνισσα» ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ
Τρίτη, 27 Δεκεμβρίου 2011
Ο Στάθης Λιβαθινός, με την επικουρία του γόνιμης διασκευής του Στρατή Πασχάλη, το αφαιρετικό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου και την σμίξη ψαλμών και ηλεκτρονικής μουσικής του Τηλέμαχου Μούσα, βυθίζεται σταδιακά στη βαθύτερη ουσία του έργου.